1946, 4 Μαρτίου. Ο μηχανικός Κορομβόκης εκπονεί κτηματικό διάγραμμα με την ονομασία «Το προάστειον της Πετρούπολης». Το διάγραμμα περιλαμβάνει 250 Οικοδομικά Τετράγωνα με 20 οικόπεδα ανά οικοδομικό τετράγωνο. Γίνεται έτσι ένα ακόμη βήμα για τη νομική και τεχνική κάλυψη των εκκρεμοτήτων του προπολεμικού σχεδίου (διαγράμματος) της Στέγης του Λαού.
1946, 24 Ιουλίου. Η Πετρούπολη «…αναγνωρίζεται ως κοινότητα αποσπώμενη από τα Νέα Λιόσια». Το διάταγμα υπογράφουν ο Αντιβασιλεύς και Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Δαμασκηνός και ο επί των Εσωτερικών Υπουργός Κωνσταντίνος Καλκάνης. Οι κάτοικοι μαζεύονται στο στέκι του Πύλαρου και το πανηγυρίζουν! Πρώτος πρόεδρος της κοινότητας διορίζεται ο Νικόλαος Μπικές.
«Μη υπάρχοντος εισέτι κοινοτικού καταστήματος…» όπως αναφέρεται στα πρακτικά των συνεδριάσεων του Κοινοτικού Συμβουλίου, η Κοινότητα στεγάζεται στο …σπίτι του προέδρου.
1946, 26 Νοεμβρίου. Η αστική εταιρία «Στέγη του Λαού» ενημερώνει: «Εν τω σχεδίω της Πετρουπόλεως έχουν πωληθεί δι’ οριστικών συμβολαίων 1.500 οικόπεδα, με προσύμφωνα 1.733 οικόπεδα. Μένουν εισέτι αδιάθετα 72 οικόπεδα».
1946, 3 Δεκεμβρίου. Η εταιρία ηλεκτροφωτισμού Α. Χατζόπουλος τοποθετεί «13 βραχίονες πλήρεις μετά παροχής» κατ’ εντολή του Φιλανθρωπικού και Καλλωπιστικού Συλλόγου Οικιστών και Οικοπεδούχων Πετρουπόλεως. Πέντε μήνες μετά την ίδρυσή της Κοινότητας φαίνεται ότι ο δραστήριος τοπικός σύλλογος απολαμβάνει μεγαλύτερης αναγνώρισης.
1947, 3 Απριλίου. Στο κείμενο της Έκθεσης της Επιτροπής που συστάθηκε από το Νομάρχη Αττικής για τον καθορισμό των Διοικητικών ορίων μεταξύ των Κοινοτήτων Πετρουπόλεως και Νέων Λιοσίων, αναγνωρίζεται από τους εκπροσώπους των δύο Κοινοτήτων: Ν. Μπικέ, Ο. Πάστρα (Πετρούπολης), Ε. Λιόση και Ι. Γκιόκα (Νέων Λιοσίων) η ανάγκη να διευθετηθούν τα όρια για την ανάπτυξη και την οικονομική ενίσχυση της Πετρούπολης, καθόσον η Κοινότης, των Νέων Λιοσίων «…έχει εντός των ορίων της υπεραρκετή έκταση…».
Παρά τις διαπιστώσεις αυτές, η από 23/8/47 απόφαση του Διοικητικού Δικαστηρίου Ορίων δεν δίνει σαφή λύση στο πρόβλημα, γιατί την εποχή εκείνη μεταξύ των οικιστικων περιοχών υπήρχαν μεγάλες καλλιεργήσιμες και χέρσες εκτάσεις με δυσδιάκριτα σημεία. Επί έξι δεκαετίες το πρόβλημα των ορίων παρέμεινε άλυτο, ταλαιπωρώντας τους κατοίκους των διεκδικουμένων περιοχών, η συντριπτική πλειοψηφία των οποίων δηλώνει ότι θέλει να ανήκει στην Πετρούπολη.
1947. Σχέδιο Mάρσαλ. Aμερικάνικη βοήθεια. Ανασυγκρότηση: Τρεις λέξεις που κυριαρχούν στην επικαιρότητα και διαμορφώνουν το «δυτικότροπο» κλίμα της εποχής. Ανασυγκρότηση και στην ύδρευση της Πετρούπολης. Στο κοινοτικό φρέαρ κατασκευάζεται δεξαμενή για την εξυπηρέτηση των κατοίκων, ποτίστρα για τα ζώα και εγκαθίσταται ηλεκτρική αντλία για την πλήρωση της δεξαμενής. Μαγγανοπήγαδο τέλος!
1949 Ιανουάριος. Διορίζεται νέο κοινοτικό συμβούλιο υπό τον Παντελή Ζαφείρη, που πλαισιώνεται από τους Παύλο Ρηγάτο, Γεώργιο Γάκη, Γ. Καλούτση, και Ιωάννη Γιόβα.
1950. Πρόεδρος της κοινότητας αναλαμβάνει ο Παύλος Ρηγάτος. Θα παραμείνει στο αξίωμα για ένα χρόνο, μέχρι το Μάιο του 1951, που έγιναν οι πρώτες, ύστερα από 16 χρόνια, εκλογές για την Τοπική Αυτοδιοίκηση. Είχαν μεσολαβήσει η δικτατορία του Μεταξά, η ιταλογερμανική κατοχή, τα Δεκεμβριανά και ο εμφύλιος.
1951. Το συγκεντρωτικό απογραφικό δελτίο της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας δίνει ένα «πενιχρό» αποτέλεσμα: 1.612 κάτοικοι. Πέντε χρόνια μετά την ίδρυσή της η Πετρούπολη παραμένει μια κοινότητα με μέγεθος μικρής επαρχιακής κωμόπολης. Τα κριτήρια των εσωτερικών μεταναστών, που καταφθάνουν στην Πρωτεύουσα από κάθε γωνιά της ελληνικής επαρχίας είναι πολύ ελαστικά.
1951. Πρώτος εκλεγμένος πρόεδρος της κοινότητας ο Ιωάννης Αυγουστάκης. Ο νέος κοινοτάρχης, και εκ των πρωτεργατών της ίδρυσης του οικισμού και της κοινότητας, πλαισιώνεται από παράγοντες της λεγόμενης «παλαιάς φρουράς» (Κ. Φιλίππου, Χ. Καλογερόπουλος, Ι. Γιόβας, Π. Ζαφείρης
1952.Ξεκινά τη λειτουργία της η «ΗΡΩ», ο πρώτος κινηματογράφος της Πετρούπολης. Χαράς ευαγγέλια στη μικρή κοινωνία.
Την ίδια χρονιά εκδίδεται η πρώτη τοπική εφημερίδα «Το Φως των Προαστείων».
1952. «Η ύδρευση των κατοίκων είναι ελλειπέστατη και αναχρονιστική. Ούτοι σήμερον υδρεύονται εκ του μοναδικού κοινοτικού φρέατος του οποίου η απόδοση καθ’ υπολογισμόν ανέρχεται εις 10 – 12 κμ. το 24ωρο, ήτοι ποσότητος αναλογούσης εις 4 – 5 λ. το εικοσιτετράωρον κατ’ άτομον»
Το απόσπασμα είναι από έκθεση αρμόδιας υπηρεσίας για την ύδρευση της Πετρούπολης τη χρονιά εκείνη.
1952. «Τη ενεργεία των ησφαλισμένων και συνταξιούχων του ΙΚΑ επετεύχθη ίδρυσις ιατρείων του ΙΚΑ εις την Πετρούπολιν με ιατρόν τον κον Γεώργιον Γεωργουλόπουλον…».
Καθώς οι εικόνες της κατοχής και οι μνήμες του εμφύλιου ξεθωριάζουν μια δροσερή αύρα δημιουργίας πνέει πάνω από την πόλη της πέτρας. Το κράτος δεν διαθέτει επαρκείς πόρους και μέσα να δημιουργήσει καινούρια σχολειά. Το μοναδικό Δημοτικό Σχολειό δεν φθάνει να καλύψει τις ανάγκες του μαθητικού δυναμικού, που συνεχώς αυξάνεται. Υπάρχει όμως η ιδιωτική πρωτοβουλία. Τρεις νεαρές φιλόδοξες δασκαλίτσες αναλαμβάνουν να λύσουν το πρόβλημα. Η Ευγενία Ανδριανοπούλου, η Τούλα Τζαννή και η Τούλα Σπηλιοπούλου δημιουργούν την τριετία 1952 – 54 τα τρία πρώτα ιδιωτικά σχολεία στην Πετρούπολη.
1953. Ξεκινά η λειτουργία της η μεγάλη Ασβεστοποιϊα και Λατομείο αδρανών υλικών «Αίμος» στην Άνω Πετρούπολη. Το πανύψηλο καμίνι της (72 μέτρα), ορατό από όλα τα σημεία του Λεκανοπεδίου, είναι σήμερα, εικοσιέξι χρόνια μετά το κλείσιμο της μονάδας, μοναδικό μνημείο βιομηχανικής κληρονομιάς στην Πρωτεύουσα και σήμα κατατεθέν της πόλης μας.
1953, 21 Ιουνίου. Ανακοινώνεται μέσω του τύπου: «Αύριο Δευτέρα, 22 / 6 / 53 θα αρχίσει η στρώση της ασφάλτου της λεωφόρου Πετρουπόλεως». Οι σχετικές εργασίες θα φθάσουν μέχρι τη στάση Φαρμακείου». Το έργο εντάσσεται στο πρόγραμμα του επαρχιακού δικτύου συγκοινωνίας και γίνεται με πιστώσεις του νομαρχιακού ταμείου.
1954. Πρόεδρος της Κοινότητας αναλαμβάνει από τις αρχές του έτους ο Χριστόφορος Καλογερόπουλος, κατόπιν προεκλογικής συμφωνίας με τον Ιωάννη Αυγουστάκη, για «προεδρία εξ ημισείας». Στις 21 Νοεμβρίου της ίδιας χρονιάς εκλέγεται νέα Κοινοτική Αρχή με πρόεδρο τον Δημήτριο Φελεκέα. Τα μέλη του νέου κοινοτικού συμβουλίου (Κ. Λαλιάς, Ε. Λάιος, Κ. Γεωργακόπουλος, Δ. Οικονομόπουλος, Δ. Κούβαρης, Κ. Ηλιάδης) έχουν πολύ μεγαλύτερη μόρφωση και διαπνέονται από εκσυγχρονιστικές και προοδευτικές αντιλήψεις.
1954. Ο εκπρόσωπος της εταιρίας ηλεκτροφωτισμού Ν. Λιοσίων – Πετρούπολης απαντά σε δημοσίευμα της τοπικής εφημερίδας «Το Φως των Προαστείων»: «Ενώ (η εταιρία μας) έχει χορηγήσει ρεύμα σε 170 πελάτες, εκ της παροχής από της θέσεως του νεκροταφείου, φωτίζονται 400 περίπου οικίαι και καταστήματα, ο εις προς τον άλλον». («Φ. τ. Π.», φ. 31/10/54)