1951-1954. Aπό τις αρχές της δεκαετίας του ‘50, εντείνονται οι πιέσεις της Κοινοτικής Αρχής για την ένταξη της Πετρούπολης στο σχέδιο πόλης. Στο τιμόνι της Κοινότητας, από τον Μάιο του 1951 μέχρι τα τέλη του 1954, εναλάσσονται οι: Ιωάννης Αυγουστάκης, Χριστόφορος Καλογερόπουλος, Κώστας Φιλίππου Η ένταξη στο σχέδιο θα δώσει σημαντική υπεραξία στη γη και θα προσελκύσει νέους αγοραστές στην Πετρούπολη. Επί πλέον ο «Τσέλιγκας» θέλει κάτι να αφήσει στην πόλη του. Ο καιρός περνάει. Τα διαβήματα και οι πιέσεις πολλαπλασιάζονται σε καθημερινή βάση.
1954. Βρέθηκε η κατάλληλη «επαφή». Ο Φιλίππου γνωρίζει το Βάρσο, ανηψιό και στρατιωτικό σύμβουλο του Παπάγου. Ως κοινοτικός σύμβουλος του ζητεί να μεσολαβήσει για ένα ραντεβού με τον «Στρατηγό». Πηγαίνει ο ίδιος στην Εκάλη να δει τον Παπάγο με τα σχέδια υπό μάλης.
1955, 8 Ιανουαρίου. Η Πετρούπολη διαθέτει εγκεκριμένο σχέδιο. Η νέα Κοινοτική Αρχή υπό τον Δημήτριο Φελεκέα μπαίνει με το δεξί στο κοινοτικό κατάστημα και με μια καλή προίκα, που της άφησε η προηγούμενη Κοινοτική Αρχή.
Aγωνία τέλος! Οικιστές και οικοπεδούχοι μπορούν να χτίζουν νόμιμα! Στο σχέδιο πόλης εντάσσονται οι περιοχές Κέντρο, Άνω Πετρούπολη, Παναγίτσα και τμήμα της συνοικίας Νησάκι. Από τα 250 οικοδομικά τετράγωνα του σχεδίου, μόνο 3 προβλέπονται για πλατείες και χώρους πρασίνου (1,2%), ενώ καμία απολύτως πρόβλεψη δεν υπάρχει για χώρους σχολείων και άλλες κοινόχρηστες δραστηριότητες.
1955. Ιδρύεται το πρώτο επίσημο αθλητικό σωματείο της πόλης, ο Π.Α.Ο Πετρουπόλεως. Με σήμα τον ταύρο, «δανεισμένο» από το Σωματείο Κρεοπωλών Αθήνας, ο θρυλικός Π.Α.Ο. πραγματοποιεί τις πρώτες συναντήσεις του στην αλάνα του Πανοράματος, που αναδεικνύεται σε κυψέλη του τοπικού ποδοσφαίρου. Σε αυτή την αλάνα γνώρισε τα μυστικά της μπάλας ένας πιτσιρικάς, που ξεχώριζε από τα άλλα παιδιά για το ύψος του. Ο Τάσος Μητρόπουλος, κάπταιν της εθνικής ομάδας και για πολλά χρόνια μόνιμος σκόρερ του Ολυμπιακού, υπήρξε αναμφίβολα μια από τις μεγαλύτερες μορφές του ελληνικού ποδοσφαίρου.
1957. Δεν υπάρχει δημόσιο γυμνάσιο. Η ιδιωτική πρωτοβουλία σπεύδει να επενδύσει και στη μέση εκπαίδευση. Το ιδιωτικό γυμνάσιο της κας Φωτεινής Κουρτέση καλύπτει το έλλειμμα υποδομής, που το Υπουργείο Παιδείας αδυνατεί να αντιμετωπίσει με τους ελάχιστους πόρους που διαθέτει.
Στην καλύτερη περίοδο της λειτουργίας του στο 3τάξιο ιδιωτικό γυμνάσιο φοιτούν 120 – 150 άτομα. Τα δίδακτρα δεν είναι ιδιαίτερα υψηλά
1957–59. Χαράσσονται οι δρόμοι στις εντός σχεδίου περιοχές και σε πολλούς από αυτούς κατασκευάζονται κράσπεδα. Ασφαλτοστρώνονται η κεντρική λεωφόρος και νέα καταστήματα δημιουργούνται από τη στάση Φαρμακείου μέχρι το ύψος της πλατείας, που ακόμη παραμένει ένας αδιαμόρφωτος βραχότοπος. Επίσης γίνεται η ονοματοθεσία των δρόμων και αριθμοδοτούνται τα εντός σχεδίου οικόπεδα. Μοναδικοί χαμένοι οι πιτσιρικάδες, που οι ποδοσφαιρικές αλάνες μεταφέρονται στην περιφέρεια της πόλης.
1957 – 60. Ο οικιστικός ιστός της πόλης πυκνώνει και επεκτείνεται πέρα από το εγκεκριμμένο σχέδιο. Νέες συνοικίες, όπως το Πανόραμα, ο Μιχελής, ένα μεγάλο μέρος της συνοικίας Νησάκι, συμπληρώνουν το παζλ της Πετρούπολης. Οι νέοι κάτοικοι εξυπηρετούνται, στο σύνολό τους σχεδόν, από τις υπηρεσίες της κοινότητας και την αγορά της Πετρούπολης.
1958. Κατά τη διάρκεια εκβραχισμών στο λατομείο «Αλκυών» (το πλάτωμα του σημερινού δημοτικού γκαράζ) αποκαλύπτεται η είσοδος ενός μικρού σπηλαίου με πανέμορφους σταλακτίτες. Οι επιχειρηματίες κάνουν ότι μπορούν για να μην πάρει το θέμα δημοσιότητα και διακοπεί η λειτουργία της μονάδας. Όμως, στόμα με στόμα, η είδηση κυκλοφορεί σαν αστραπήΟ επιχειρηματίας και οι φύλακες τους απωθούν από το χώρο του λατομείου. Λίγο αργότερα ακολουθεί σειρά υπόκωφων εκρήξεων. Η είσοδος του όμορφου σπηλαίου μετατρέπεται σε ένα σκοτεινό λαγούμι. Σύμφωνα με την αναφορά που συνέταξε λίγες ώρες μετά το συμβάν το όργανο της Χωροφυλακής, το σπήλαιο «…δεν παρουσιάζει κανένα τουριστικό ενδιαφέρον». Κανείς από τους υπεύθυνους του λατομείου κ.κ. Μουρίκη και Σια, ούτε αυτοί που προξένησαν τους βανδαλισμούς, κλήθηκαν ποτέ να δώσουν εξηγήσεις για την καταστροφή που προκάλεσαν. Γρήγορα η υπόθεση μπήκε στο αρχείο και το λατομείο συνέχισε απρόσκοπτα τη λειτουργία του. Στο βωμό του κέρδους …
1958. «Τηλέφωνον δια το κοινόν» και στην Πετρούπολη. Ο πρώτος υπαίθριος τηλεφωνικός θάλαμος – κερματοδέκτης του ΟΤΕ τοποθετείται στο ύψος του παλιού τέρματος.
Τα τηλέφωνα στην Κοινότητα είναι λιγοστά και η ουρά αναμονής μεγάλη. Ο ΟΤΕ συνιστά «εστέ σύντομοι» αλλά ελάχιστοι κατεβάζουν το ακουστικό στα 3 λεπτά. Κάποτε το κοινό αγανακτεί και στολίζει με ανοίκειες φράσεις τις λαλίστατες κυρίες, που υπαγορεύουν συνταγές μαγειρικής απ’ το τηλέφωνο.
1958. Ούτε ένα οικοδομικό τετράγωνο για κοινόχρηστες λειτουργίες. Oικοπεδάδες, μεσάζοντες και καταπατητές εμπορεύονται και το τελευταίο μέτρο γής. Δραματική η επισήμανση του πρόεδρου της κοινότητας Δημήτριου Οικονομόπουλου «…για τους πλουτίσαντες, που δεν έδωσαν υπό τύπο δωρεάς έστω και ένα οικόπεδο, από τα χιλιάδες που επωλήθησαν».
1959. Υπογράφεται σύμβαση της Κοινότητας με ιδιωτική εταιρία για την έναρξη γεωτρήσεων στο λόφο του Αη Δημήτρη, με σκοπό την υδροδότησή της Πετρούπολης, καθότι η επέκταση του δικτύου της Ε.Ε.Υ. χαρακτηρίζεται «δυσβάστακτη» για τον κοινοτικό προϋπολογισμό.
Το ίδιο διάστημα οι νερουλάδες κάνουν χρυσές δουλειές λόγω της ραγδαίας ανοικοδόμησης και της κατακόρυφης αύξησης του πληθυσμού.
1960. Ο εργολάβος καθαριότητας δεν κάνει σωστά τη δουλειά του. Δεκάδες μικρές χωματερές εμφανίζονται στην περιφέρεια της πόλης. Οι εστίες μόλυνσης υποβαθμίζουν την εικόνα της, ακόμη και την κεντρική λεωφόρο της. Οι κάτοικοι αγανακτούν:
Το κοινοτικο συμβούλιο αποφασίζει την προμήθεια του πρώτου απορριμματοφόρου αυτοκινήτου.
1961. Η απογραφή δίνει το εντυπωσιακό αποτέλεσμα που όλοι περίμεναν. Κάτοικοι 8.520. Μέσα σε μια δεκαετία ο πληθυσμός της πόλης έχει πενταπλασιαστεί! (αύξηση 528% έναντι του 1951). Τώρα που όλοι μπορούν να χτίσουν νόμιμα επισπεύδουν την εγκατάστασή τους στην Πετρούπολη κι ας μην υπάρχει ακόμη δίκτυο ύδρευσης.
1962. Ο Παντελής Ζαφείρης ανατρέπεται. Αιτία: η σύγκρουσή του με καταπατητές και κακώς εννοούμενα ιδιοκτησιακά συμφέροντα. Αφορμή: η θαρραλέα στάση του στην περίπτωση του Οικοδομικού Τετραγώνου 204, που παραχωρήθηκε στον Οργανισμό Σχολικών Κτιρίων για τη δημιουργία μεγάλου σχολικού συγκροτήματος
1962 Ιούλιος. Ο αγώνας για την υδροδότηση της Πετρούπολης έχει μπει στην πιο κρίσιμη φάση του. Η Πετρούπολη διψάει. Η υπομονή των κατοίκων έχει πλέον εξαντληθεί.
Στις 12 Ιουλίου συγκροτείται Επιτροπή Αγώνος Υδρεύσεως Πετρούπολης από 29 προσωπικότητες..
1962 – 63. Αλλεπάλληλα είναι τα υπομνήματα και οι πιέσεις προς κάθε κατεύθυνση για τη σύνδεση της πόλης στο δίκτυο της Ε.Ε.Υ. Οι κινητοποιήσεις κλιμακώνονται. Εκατοντάδες πετρουπολιώτες πραγματοποιούν συγκλονιστική πορεία διαμαρτυρίας μέχρι την Αθήνα με άδειες στάμνες, ζητώντας «άμεση και οριστική λύση» στο οξύ πρόβλημα της ύδρευσης. Επί τέλους ο κρουνός αναβλύζει νερό.
1963 Μάιος. Εγκαινιάζεται το άνω τμήμα της κεντρικής λεωφόρου, από τη στρογγυλή πλατεία μέχρι το ύψος της οδού Σουλίου. O πρόεδρος της κοινότητας Κωνσταντίνος Φιλίππου οργανώνει εντυπωσιακή τελετή εγκαινίων παρουσία του υπουργού Δημοσίων Έργων Σολωνα Γκίκα, εκπροσώπων της Νομαρχίας κ.α. Ταυτόχρονα επεκτείνεται η λεωφορειακή γραμμή. Όμως οι κάτοικοι της Άνω Πετρούπολης διαμαρτύρονται, γιατί καλούνται να πληρώσουν στο εισιτήριο 1 δραχμή επί πλέον για 700 μέτρα διαδρομής.
1963. Εγκαινιάζεται το κοινοτικό νεκροταφείο. Δραματική σύμπτωση: Πρώτος «επισκέπτης» του ο μέχρι πριν λίγους μήνες πρόεδρος της κοινότητας Παντελής Ζαφείρης, που εισηγήθηκε την κατασκευή του και δρομολόγησε τις σχετικές εργασίες.
1964. Η επέκταση του κεντρικού αγωγού μέχρι την Κωνσταντινουπόλεως και η κατασκευή των δύο δεξαμενών της Ε.Ε.Υ., στις οδούς Μακεδονίας και Ρόδου, δημιουργούν ελπίδες ότι «οι μέρες της δίψας τελειώνουν για όλη την Πετρούπολη». Όμως το έργο μένει ημιτελές. Οι σωλήνες εγκαταλείπονται στην άκρη του δρόμου.
