1940. Μέχρι τον πόλεμο η Πετρούπολη υπάγεται διοικητικά στα Νέα Λιόσια, αναφέρεται όμως ως ξεχωριστή απογραφική μονάδα. Το 1940, ο πληθυσμός του μικρού οικισμού ανέρχεται σε 641 κατοίκους, κάπου 125 με 130 νοικοκυριά.
1940–41. Κατά τη διάρκεια των πολεμικών επιχειρήσεων του Ελληνοϊταλικού πολέμου τρεις Πετρουπολιώτες πέφτουν στο βωμό του καθήκοντος. Οι Απόστολος Αραπογιάννης, Aθανάσιος Λιάπης και Νίκος Ρέντας είναι απόντες στο μεταπολεμικό προσκλητήριο. Ζουν πάντα στις καρδιές και στη μνήμη αυτών που τους γνώρισαν.
1942 Φθινόπωρο. Γίνονται οι πρώτες επαφές για τη συγκρότηση αντιστασιακού πυρήνα στο μικρό οικισμό. Mε πρωτοβουλία του ΚΚΕ δημιουργείται μια ολιγομελής ομάδα από κομμουνιστές, βενιζελικούς, παλιούς φιλελεύθερους απόστρατους και απότακτους αξιωματικούς. Στις αρχές του επόμενου έτους στο ένοπλο τμήμα του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ Πετρούπολης συμμετέχουν πάνω από 15 αγωνιστές, ενώ δεκάδες ακόμη δραστηριοποιούνται στις «περιφερειακές» οργανώσεις του, την Εθνική Αλληλεγγύη (Ε.Α), την Επιμελητεία του Αντάρτη (Ε.τ.Α), την Ε.Π.Ο.Ν και τη συνδικαλιστική «Δημοσιοϋπαλληλική».
1944. Στις 13, 24 Ιούλη και 24 Αυγούστου, ναζί και ταγματασφαλίτες πραγματοποιούν τρία μπλόκα στην Πετρούπολη. Στο πρώτο εκτελούνται τρεις πατριώτες. Στο τρίτο συλλαμβάνονται επτά μέλη του ΕΑΜ, που εκτελούνται την επόμενη μέρα στην κεντρική πλατεία του Ασπρόπυργου.
1945. Ο πόλεμος τέλειωσε όχι όμως και η εσωτερική διχόνοια, που υποδαυλίζουν η αδιαλλαξία και ο ξένος παράγοντας. Η επαρχία εξακολουθεί να αιμορραγεί. Η Αθήνα γίνεται καταφύγιο εκατοντάδων χιλιάδων εσωτερικών μεταναστών και ανεπιθύμητων για τα πολιτικά τους φρονήματα.
1945-46. Η Ελλάδα ζει στη σκιά του εμφύλιου. Στην Πετρούπολη τοποθετείται το πρώτο υποτυπώδες δίκτυο ηλεκτροφωτισμού από την εταιρία «Α. Χατζόπουλος». Oι κάτοχοι παροχών, καμιά διακόσια νοικοκυριά και καταστήματα, όλα στο κάτω τμήμα της λεωφόρου και στους γύρω δρόμους, εξυπηρετούν και γειτονικά σπίτια, με λαθραίες ηλεκτροδοτήσεις και χρήση ενδιάμεσων μετρητών.
