Το 1983 με πρόταση του Μίνωα Βολανάκη και με την ένθερμη αποδοχή του Δημάρχου Νίκου Παξιμαδά χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά το παλιό νταμάρι «Αίμος» της Πετρούπολης   για πολιτιστικές εκδηλώσεις. Ο Βολανάκης είδε στους παραγνωρισμένους χώρους των τότε λατομείων, μια αδρή και καθαρή αισθητική ποιότητα: την πρωτογενή ευγένεια της Πέτρας. Έτσι αρχίζει μια ιστορία σ’ ένα χώρο που συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Ο χώρος ξεκίνησε τη λειτουργία του με τις «Γιορτές των Βράχων» που συνδιοργανώθηκαν από τους Δήμους Πετρούπολης, Περιστερίου, Ιλίου, Αγ. Αναργύρων και Καματερού. Εκείνη τη χρονιά φιλοξενήθηκαν, μεταξύ άλλων, παραστάσεις του Καρόλου Κουν, συναυλίες της Σωτηρίας Μπέλλου και του Γιάννη Μαρκόπουλου. Οι «Γιορτές των Βράχων» συνεχίσθηκαν το 1984, ενώ το 1985 παράλληλα με το πρόγραμμα του Θεάτρου, πραγματοποιήθηκαν εκδηλώσεις μεγάλης κλίμακας για τη διοργάνωση «Αθήνα – Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης» με πρωτοβουλία της Υπουργού Πολιτισμού Μελίνας Μερκούρη. Σε αυτό το πλαίσιο λειτούργησαν τρεις σκηνές, στις οποίες παρουσιάστηκαν σπουδαίες θεατρικές παραγωγές, όπως η «Μαχαμπαράτα» σε σκηνοθεσία Πήτερ Μπρουκ και η «Ορέστεια» του Αισχύλου σε σκηνοθεσία του Πήτερ Στάιν. Φιλοξένησε συγκροτήματα παγκόσμιας ακτινοβολίας όπως τα Μπαλέτα Μπολσόι της Μόσχας, την Όπερα της Σόφιας, τη Φιλαρμονική της Βόννης και την πιο πρωτοποριακή ελληνική παραγωγή. Τις εκδηλώσεις τίμησαν πρωθυπουργοί ξένων χωρών, όπως η Ινδή Ίντιρα Γκάντι, ο Σουηδός Ούλοφ Πάλμε, ο Καναδός Πιέρ Ελιότ Τριντό, και πολλές προσωπικότητες του Πνεύματος της Τέχνης. Το 1986 μια από τις δύο μεταλλικές σκηνές που κατασκευάστηκαν για την Πολιτιστική Πρωτεύουσα μεταφέρθηκε στο Θέατρο Βράχων του Βύρωνα, όπου βρίσκεται ακόμα. Το 1987 οι εκδηλώσεις του θεάτρου εντάχθηκαν στο «Πολιτιστικό Καλοκαίρι της Δυτικής Αθήνας», το οποίο περιλάμβανε παράλληλες εκδηλώσεις στις γειτονικές δυτικές συνοικίες και οργανώθηκε από τους πέντε δήμους που συμμετείχαν στις «Γιορτές των Βράχων». Η διαδημοτική συνεργασία κάτω από τη συγκεκριμένη πολιτιστική ομπρέλα κράτησε μέχρι το 1989. Το 1990 και 1991 φιλοξενήθηκαν παραστάσεις με ερευνητικό χαρακτήρα από τους νέους τότε σκηνοθέτες Δημήτρη Παπαϊωάννου και Μιχαήλ Μαρμαρινό, αλλά και το «Αμφι-θέατρο» του Σπύρου Ευαγγελάτου και το «Θέατρο Άττις» του Τερζόπουλου. Το 1995 με εισήγηση του Δημάρχου Γιώργου Γιώγου, πάνω σε μελέτη της τεχνικής Υπηρεσίας του Δήμου, κατασκευάστηκε η μεγάλη σκηνή του Θεάτρου, με τη σημερινή μορφή, η οποία ονομάστηκε «Μίνως Βολανάκης» και έχει χωρητικότητα 4.000 θέσεων. Ένα θέατρο απλό, φιλόξενο, με την αισθητική του επιβλητικού, που αντανακλά τη μεγαλοπρέπεια τωνπέτρινων όγκων που το αγκαλιάζουν. Η μεγάλη σκηνή, μαζί με τη σκηνή «Πήτερ Μπρουκ», που έχει δυναμικό 1.000 θέσεων, φιλοξενούν μέχρι σήμερα όλες τις εκδηλώσεις του Φεστιβάλ. Το 1999 το θέατρο «La MaMa» της Νέας Υόρκης παρουσίασε τρεις παραστάσεις αρχαίου δράματος. Η παρουσία διεθνών καλλιτεχνών και συγκροτημάτων συνεχίστηκε με τη φιλοξενία των μπαλέτων της Αγίας Πετρούπολης, του θεάτρου Μπολσόι με χορό στον πάγο, και ξένα μουσικά σχήματα. Το 2003, επί δημαρχίας του Στέφανου Βλάχου, και εφόσον είχε πια καθιερωθεί  η διεθνής καλλιτεχνική παρουσία στο πρόγραμμά του, το Φεστιβάλ μετονομάστηκε σε «Διεθνές Φεστιβάλ Πέτρας». Από τότε και μέχρι σήμερα, συνεχίζει να φιλοξενεί την πιο σημαντική εγχώρια και ξένη καλλιτεχνική δημιουργία. Ταυτόχρονα, ο Δήμος Πετρούπολης ενισχύει ουσιαστικά την ερασιτεχνική δημιουργία της πόλης, με τα μουσικά, χορευτικά, θεατρικά και εικαστικά του τμήματα, το Δημοτικό Ωδείο και τη Δραματική Σχολή. Στηρίζει και παρουσιάζει τις παραγωγές τους στο Θέατρο Πέτρας και η Πετρούπολη είναι πραγματικά μια πόλη Πολιτισμού. Το 2013 έκλεισε τα  30 χρόνια αδιάλειπτης παρουσίας, και παρά τις δυσκολίες λόγω της οικονομικής κρίσης, συνεχίζει την ποιοτική του προσφορά. Γιατί η Τέχνη δεν είναι εμπόρευμα. Είναι αισθητική, είναι ομορφιά, είναι ιδεολογία, είναι συνείδηση, είναι Παιδεία. Για μας ο Πολιτισμός είναι Κοινωνικό Δικαίωμα. Παρακολουθείστε ένα ντοκυμαντέρ για την ιστορία του Θεάτρου.