1907–1934. Λίγο πριν τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο και για τρεις δεκαετίες εμφανίζονται στην περιφέρεια του Λεκανοπεδίου πολλά κηποπροάστια: Ψυχικό, Φιλοθέη (Νέα Αλεξάνδρεια), Εκάλη, Νέα Κηφισιά, Νέον Αμαρούσιον, Πεντέλη, Χολαργός, Ηλιούπολη, Άλιμος, Βουλιαγμένη, Βούλα, Τράχωνες (Αργυρούπολη), Ευρυάλη Γλυφάδας, Καστρί, Διόνυσος…
Φυσικά, δεν είναι όλα των ιδίων προδιαγραφών ούτε στοχεύουν στο ίδιο αγοραστικό κοινό.
- Άλλα απευθύνονται σε μεγαλοαστούς (μεγαλοβιομήχανους, μεγαλέμπορους, εφοπλιστές κ.α.)
- Άλλα σε ανώτερες και μεσαίες κοινωνικές τάξεις (διευθυντικά στελέχη τραπεζών, επιχειρήσεων, εμπόρους, εισοδηματίες κ.α.) και
- Άλλα σε μεσαία και κατώτερα, λαϊκά στρώματα, ακτήμονες ακόμη και σε πρόσφυγες, που θέτουν κάποια κριτήρια για την περιοχή που θα επιλέξουν για να εγκατασταθούν μόνιμα.
1922.. Η μικρασιατική καταστροφή φέρνει στην Ελλάδα 1,8 εκατομμύρια ψυχές. Τριακόσιες χιλιάδες από αυτούς εγκαθίστανται στην περιοχή του Λεκανοπεδίου. Σύμφωνα με τα στοιχεία της απογραφής του 1928, ο ένας στους τρεις κατοίκους της μείζονος Αθήνας είναι πρόσφυγας.
Το κράτος μέσω της Επιτροπής Αποκατάστασης Προσφύγων (Ε.Α.Π) καταβάλλει τεράστιες προσπάθειες για την περίθαλψη των ξεριζωμένων αδελφών, ενώ η στεγαστική τους αποκατάσταση αναγορεύεται στο υπ’ αριθμόν ένα εθνικό πρόβλημα.
1923. Η κοντινή περιφέρεια της πρωτεύουσας μετατρέπεται σε ένα τεράστιο καταυλισμό. Το περιβάλλον υποβαθμίζεται. Περιβόλια κόβονται σε οικόπεδα, στις ελάχιστες επιτρεπόμενες διαστάσεις. Ανθοκήπια μετατρέπονται σε βιομηχανικούς χώρους. Κατά μήκος του Κηφισού και των παραποτάμων του δημιουργείται μια ζώνη μεταποιητικής δραστηριότητας.
Στις νέες συνοικίες που δημιουργούνται γύρω από το κέντρο και στην κοντινή περιφέρεια της Πρωτεύουσας το τοπίο είναι εφιαλτικό.. Αριστοκράτες, αστοί και λοιποί «καθώς πρέπει», αναζητούν καλύτερες συνθήκες ζωής, έξω από τα όρια της πόλης, στα ειδυλλιακά περίχωρα. – Όσο πιο έξω, τόσο καλύτερα!
1925. Της προσφοράς προηγείται η ζήτηση. Οι πελάτες. Ακόμη κι αν δεν υπάρχουν θα κατασκευαστούν! Πρώτος πελάτης, ο «Συνεταιρισμός των Ακτημόνων» δημιουργείται δυο χρόνια πριν την ίδρυση της Ανώνυμης Εταιρίας Κηπουπόλεων. Πρόκειται για ένα «σωματείο – κράχτη» με ευρηματικό, αν μη τι άλλο, τίτλο.
Ο Συνεταιρισμός των Ακτημόνων εξυπηρεί μια στρατηγική κίνηση των «κληρονόμων» Βέρδη, προκειμένου να επισπευσθεί η διαδικασία των μαζικών πωλήσεων οικοπέδων.
1927. Υπάρχει λοιπόν τέτοια ζήτηση κι εμείς καθόμαστε με σταυρωμένα τα χέρια;
Αφού ιδιοποιήθηκαν την όμορφη αμφιθεατρική πλαγιά του Ποικίλου, με τον τρόπο που προαναφέραμε, οι κληρονόμοι Βέρδη ιδρύουν την κτηματική εταιρία «Ανώνυμη Εταιρία Κηπουπόλεων», με σκοπό την οικοπεδοποίηση και εκμετάλλευση των εκτάσεων που ισχυρίζονται ότι τους ανήκουν.
1928. Σύμφωνα με τα στοιχεία της απογραφής ο πληθυσμός της κοινότητας των Νέων Λιοσίων ανέρχεται σε 1.807 κατοίκους. Στην ίδια απογραφή εμφανίζεται για πρώτη φορά η Κοινότητα Αγίων Αναργύρων (1.057 κάτοικοι), που είχε ιδρυθεί ένα χρόνο πριν, αποσπώμενη από τα Νέα Λιόσια.
1929, 8 Φεβρουαρίου. Με Διάταγμα που υπογράφεται από τον τότε Πρόεδρο της Δημοκρατίας Ναύαρχο Παύλο Κουντουριώτη η Κηπούπολη αναγνωρίζεται ως «Συνοικισμός των Ακτημόνων». Στις 6 Απριλίου της ίδιας χρονιάς, η «Νέα Ανώνυμη Εταιρία Κηπουπόλεων» πετυχαίνει την έγκριση της ρυμοτόμησης της περιοχής Κηπούπολης – Βέρδη από τον υπουργό Συγκοινωνίας Αντώνιο Χρηστομάνο.
