Πρόκειται για έναν πραγματικό ήρωα της μεταπολεμικής Ελλάδας, έναν μεγάλο αθλητή, που κατέκτησε την Αμερική με μοναδικό του κίνητρο την αγάπη του για την πατρίδα!
«Ήρθα να τρέξω για 7 εκατομμύρια πεινασμένους Έλληνες», ήταν τα λόγια του όταν έφτασε στην Αμερική. Και αυτό έκανε…
Η νίκη του ήταν η αιτία που φωταγωγήθηκε και πάλι η Ακρόπολη μετά από την κατοχή και οι Έλληνες, παρά τον εμφύλιο πόλεμο, βγήκαν στους δρόμους να πανηγυρίσουν.
Γεννήθηκε το 1910 στην Πάφο της Κύπρου από μια αγροτική οικογένεια. Σε ηλικία δεκατεσσάρων ετών εγκατέλειψε το σχολείο και αργότερα μετακόμισε στην Αθήνα, όπου ξεκίνησε να εργάζεται ως εισπράκτορας για την «Ηλεκτρική εταιρεία», χωρίς να εγκαταλείψει ποτέ τον αθλητισμό με τον οποίο ασχολιόταν από μικρό παιδί.
Συμμετείχε σε αθλητικές ομάδες της πόλης και έτρεχε σε αγώνες για λογαριασμό του Παναθηναϊκού Αθλητικού Ομίλου.
Η λαμπρή καριέρα που θα ακολουθούσε διαφάνηκε όταν ξεπέρασε την επίδοση του μεγαλύτερου έλληνα δρομέα, Σπύρου Λούη. Ο ίδιος ο Λούης τον κάλεσε στο σπίτι του και του είπε: “Παιδί μου Στέλιο, να τρέχεις πάντα, γιατί εμείς οι Έλληνες γεννηθήκαμε για να τρέχουμε. Μόνο έτσι καταφέραμε να ζήσουμε τόσους αιώνες”.
Πήρε μέρος στους Βαλκανικούς Αγώνες και το 1936 ταξίδεψε στη ναζιστική Γερμανία για να τρέξει στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Βερολίνου (συμμετοχή η οποία αργότερα θα του έσωζε τη ζωή). Το ξέσπασμα του πολέμου το 1940 τον βρίσκει αντιμέτωπο με τη φτώχεια και την πείνα. Εκείνη την περίοδο παντρεύτηκε τη γυναίκα του και σταμάτησε τον αθλητισμό, καθώς προείχε η επιβίωση. Τα χρόνια της κατοχής οι Γερμανοί τον συνέλαβαν μαζί με άλλα 49 άτομα. Ο Κυριακίδης ήταν ο μοναδικός που γλίτωσε την εκτέλεση. Για καλή του τύχη ο Γερμανός αξιωματικός ήταν παλιός δρομέας. Όταν βρήκε στο πορτοφόλι του την κάρτα διαπίστευσης των Ολυμπιακών αγώνων του 1936 στο Βερολίνο, διέταξε να τον αφήσουν ελεύθερο.
Το 1946 ο 36χρονος Στέλιος Κυριακίδης αποφάσισε να συμμετάσχει στον περίφημο 50ο Διεθνή Μαραθώνιο της Βοστώνης (42.195 m) μετά από τιμητική πρόσκληση των διοργανωτών. Η σύζυγός του έσπευσε να τον αποθαρρύνει, αφού λόγω της Κατοχής ήταν αδύναμος και υποσιτισμένος. Είχε πέντε χρόνια να αγωνιστεί. Ο ίδιος όμως είχε πάρει την απόφασή του… πουλώντας προσωπικά του αντικείμενα και μετά από πολλές και αγωνιώδεις προσπάθειες, κατάφερε να εξασφαλίσει το εισιτήριο και να ταξιδέψει τελικά για την Αμερική.
Οι γιατροί των αγώνων βλέποντάς τον αδύναμο, εξέφρασαν τις αμφιβολίες τους και δίστασαν για το αν έπρεπε να του δώσουν άδεια να συμμετάσχει. Στην ουσία φοβούνταν για την ίδια του την ζωή.
Ο Στέλιος όμως δεν δεχόταν κουβέντα και δήλωνε αποφασιστικά: “Ήρθα για να τρέξω για επτά εκατομμύρια πεινασμένους Έλληνες και θα τρέξω”! Έτσι υπέγραψε υπεύθυνη δήλωση ότι φέρει ο ίδιος την ευθύνη αν του συμβεί κάτι.
Στις 20 Απριλίου 1946, οι αθλητές πήραν τις θέσεις τους στο σημείο εκκίνησης. Ο Κυριακίδης συμμετέχει φορώντας τον αριθμό 77. Mεγάλο φαβορί του αγώνα ήταν ο κορυφαίος Αμερικανός Τζόνι Κέλι.
Ο Έλληνας μαραθωνοδρόμος έμεινε πίσω τα πρώτα χιλιόμετρα, για να εξοικονομήσει ενέργεια για το τέλος. Σιγά σιγά, ξεκίνησε να ανεβάζει ταχύτητα και να προσπερνάει τους υπόλοιπους δρομείς. Με την δύναμη της ψυχής του, κατάφερε να είναι μπροστά στα τελευταία χιλιόμετρα. Λίγα μέτρα πριν το τέλος, ομογενείς και δημοσιογράφοι τον ενθάρρυναν για τη νίκη. Ανάμεσα στους θεατές ήταν ένας ομογενής, ο οποίος του έδινε κουράγιο φωνάζοντάς του:” Για την Ελλάδα Στέλιο μου! Για τα παιδιά σου!!!”
Ο Κυριακίδης τερμάτισε πρώτος φωνάζοντας “FOR GREECE”, με χρόνο 2.29.27, χρόνο ρεκόρ, ο οποίος αποτέλεσε τον καλύτερο χρόνο στην Ευρώπη και για 22 χρόνια τον καλύτερο στην Ελλάδα όπου διατηρήθηκε μέχρι την δεκαετία του ’60.
Όταν ο Τζον Κέλι ρωτήθηκε γιατί δεν κατάφερε να κερδίσει απάντησε: “Πώς θα μπορούσα να κερδίσω ποτέ έναν τέτοιο αθλητή; Εγώ αγωνιζόμουν μόνο για τον εαυτό μου, ενώ αυτός για μια ολόκληρη πατρίδα…”
Η νίκη του προκάλεσε πάταγο! Οι Αμερικανοί έσπευσαν να του δώσουν χρήματα και να του προτείνουν να μείνει στις ΗΠΑ. Ο ίδιος όμως άφησε άφωνο ως τον πρόεδρο της Αμερικής Τρούμαν όταν τον ρώτησε τι θα ήθελε να του προσφέρει ως δώρο.
” Για μένα δεν θέλω τίποτα! Θέλω μόνο βοήθεια για την Ελλάδα!”
Έμεινε στην Αμερική και για ένα μήνα πάλεψε να συγκεντρώσει βοήθεια για την πατρίδα…
Καθώς η νίκη του είχε συγκινήσει τους Αμερικανούς και τους ομογενείς, το ποσό που κατάφερε να συγκεντρώσει έφθασε τα 250.000 $ (ποσό τεράστιο για την εποχή) ενώ η οικογένεια Λιβανού έστειλε έξι πλοία με είδη πρώτης ανάγκης στην δοκιμαζόμενη Ελλάδα.
Η βοήθεια αυτή ονομάστηκε “Πακέτο Κυριακίδη”.
Κι ενώ η χώρα μαστίζονταν από τις εμφύλιες διαμάχες, όταν ο Κυριακίδης επέστρεψε από την Αμερική στις 23 Μαΐου 1946, χιλιάδες κόσμος ξεχύθηκε στους δρόμους για να τον υποδεχτεί με τιμές ήρωα, ενώ για πρώτη φορά μετά την κατοχή φωταγωγήθηκε η Ακρόπολη προς τιμή του!
Κατά την διάρκεια της επίσημης τελετής στους Στύλους του Ολυμπίου Διός συγκινημένος δήλωνε:
“Είμαι υπερήφανος που είμαι Έλλην! Στην πόλη της Βοστώνης έχει στηθεί άγαλμα που τον απεικονίζει να τρέχει και δίπλα του να στέκεται ο Σπύρος Λούης.
Τα αμερικανικά μέσα όταν αναφέρονταν σ’ αυτόν τον αποκαλούσαν ο «απόγονος του Φειδιππίδη».
Μέχρι το τέλος της ζωής του, αφιερώθηκε σε φιλανθρωπικά έργα και στον προσκοπισμό, ενώ προέτρεπε τα παιδιά να στραφούν στον αθλητισμό, δημιουργώντας το γυμναστήριο “Αθλητικός όμιλος Φιλοθέης”.
