“Η ΛΕΞΗ ΠΡΟΟΔΟΣ ΣΤΟ ΣΤΟΜΑ ΤΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ ΜΟΥ
ΗΧΟΥΣΕ ΠΟΛΥ ΦΑΛΤΣΑ”
του Ματέι Βισνιέκ
ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ ΣΧΟΛΗ ΔΗΜΟΥ ΠΕΤΡΟΥΠΟΛΗΣ
Παρασκευή 29 Ιουνίου 2012, 9:30 μ.μ.
Εν αρχή ην η άνοιξη. Η μυρωδιά έρχεται απ’ τα λουλούδια και το νωπό χώμα. Το «Η λέξη Πρόοδος στο στόμα της μητέρας μου ηχούσε φάλτσα» μυρίζει Βαλκάνια. Μετά Ασία , Αφρική ίσως ..Μυρίζει κάθε περιοχή πονεμένη και παθιασμένη. Κάθε περιοχή που ματώνει όποτε ο πόλεμος μόνο λύνει τις διαφορές των κρατών της. Κάθε φαμίλια που ματώνεται η ίδια , αλλά συνεχίζει να ζει, να φτιάχνει, να ψάχνει για το σκοτωμένο γιό της, νάχει ακόμα τη δύναμη να του βγάζει ένα πιάτο φαί. Μυρίζει το χώμα κάτι σαν πτώμα και τάφους ομαδικούς. Αλλά όταν η ζωή δεν είναι πια για να τη ζούμε, αλλά υπάρχουμε μόνο για να καταναλώνουμε, εκεί το πράγμα δεν μυρίζει: Βρωμάει. Ζέχνει πατόκορφα.
Που πήγε η μυρωδιά της άνοιξης ;
Το έργο είναι κοφτερό σαν μαχαίρι. Είναι και τρυφερό σαν νεογέννητο μωρό. Είναι σκληρό σαν τσιμέντο. Οι ανάγκες προκαλούν ταπείνωση και πολέμους. Οι σκοτωμένοι επισκέπτονται τους γονείς που επέζησαν. Τα φαντάσματα έχουν φιλίες. Υπάρχει στο έργο μια άγρια ομορφιά σαν την Ιστορία την ίδια. Μοιάζει με τη ζωή μας. Πώς οι καθημερινές στιγμές μας ξαφνικά γίνονται Ιστορία.
Αυτά και άλλα πολλά με συγκλόνισαν διαλέγοντας το έργο. Είδα ότι είχα μπροστά μου ό,τι πιο μετα-μπρεχτικό, μετα-μπεκετικό, μετα-λορκικό ξέρω. Πολλοί συγγραφείς καμώνονται πως δεν έχει γραφτεί τίποτα σχετικό πριν από κείνους. Δεν υπολογίζουν τον Μπέκετ, τον Μπρέχτ, αγνοούν τον Λόρκα δεν τους λέει τίποτα ο Ελλιοτ. Ώρες-ώρες μάλιστα σε πείθουν πως εκείνοι είναι η αρχή του κόσμου, πως <ανακαλύπτουν πρώτοι τον ηλεκτρισμό>. Μερικοί είναι ταλαντούχοι, μερικοί όχι, μερικοί είναι απλώς μέτριοι.
Βρήκα όμως στον Ματέι Βισνιέκ ένα συγγραφέα που δεν κάθεται πίσω απ’ το γραφείο του, αλλά ορμάει με δύναμη μέσα στη ζωή, με φοβέρες , με αίματα, βρίζει, πονάει, ανακατώνεται με τον λεγόμενο υπόκοσμο, γελάει, περιγελάει, γεννάει αισθήσεις, γεύεται τη ζωή.
Γιατί στο κάτω-κάτω της γραφής η ζωή του ανήκει.
ΚΩΣΤΑΣ ΑΡΖΟΓΛΟΥ
Είσοδος Ελεύθερη
